Νόσος Peyronie / Κάμψη Πέους

Πόσο συχνή είναι η νόσος του Peyronie;

Η νόσος του Peyronie μπορεί να προσβάλει οποιονδήποτε άντρα, με συχνότερη ηλικία εμφάνισης τα 50 χρόνια. Η νόσος είναι σπάνια σε νεαρούς άνδρες, παρόλο που έχει αναφερθεί σε άνδρες ηλικίας 30 ετών. Η πιθανότητα εμφάνισης της νόσου του Peyronie αυξάνεται με την ηλικία.

Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι πάσχουν από τη νόσο τουλάχιστον 20.000 άτομα, αριθμός που ενδέχεται να είναι μεγαλύτερος, καθώς πολλά περιστατικά δεν αναφέρονται επειδή οι πάσχοντες αρνούνται να συμβουλευτούν ιατρό για το πρόβλημά τους.

Τι προκαλεί τη νόσο του Peyronie; Ποια τα βασικά αίτια;

Δεν είναι γνωστή η ακριβής αιτία της νόσου του Peyronie. Πολλοί πιστεύουν ότι η νόσος του Peyronie μπορεί να είναι το αποτέλεσμα οξέος, χρόνιου ή επαναλαμβανόμενου τραυματισμού του πέους ή αυτοανόσου νοσήματος.

Τραυματισμός στο πέος

Οι ιατροί πιστεύουν ότι το χτύπημα ή η κάμψη του πέους μπορεί να βλάψει τους ιστούς εντός του. Ένας άνδρας μπορεί να τραυματίσει το πέος κατά τη διάρκεια του σεξ, της αθλητικής δραστηριότητας ή ενός ατυχήματος. Ο τραυματισμός καταστρέφει τα αιμοφόρα αγγεία, γεγονός που οδηγεί σε αιμορραγία και πρήξιμο μέσα στο πέος, το οποίο εμποδίζει τη ροή του αίματος μέσα από τα στρώματα ιστού εντός του πέους.

Η μη ομαλή ροή του αίματος έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία θρόμβων, οι οποίοι παγιδεύουν κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Καθώς ο τραυματισμός θεραπεύεται, τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος μπορεί να απελευθερώσουν ουσίες που οδηγούν στον σχηματισμό ουλώδη ιστού, ο οποίος συσσωρεύεται και σχηματίζει μια πλάκα μέσα στο πέος. Η πλάκα μειώνει την ελαστικότητα των ιστών και την ευκαμψία του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης, οδηγώντας σε καμπυλότητα του πέους. Η πλάκα μπορεί να σκληρύνει περαιτέρω λόγω ασβεστοποίησης – διαδικασία κατά την οποία το ασβέστιο συσσωρεύεται στον ιστό του σώματος.

Αυτοάνοσο νόσημα

Ένα μέρος της ιατρικής κοινότητας αποδίδει τη νόσο του Peyronie σε αυτοάνοσο νόσημα. Κανονικά, το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ο τρόπος που έχει αναπτύξει το σώμα για να προστατεύεται από λοιμώξεις εντοπίζοντας και καταστρέφοντας βακτήρια, ιούς και άλλες δυνητικά επιβλαβείς ξένες ουσίες.

Οι άνδρες που έχουν αυτοάνοσα νοσήματα μπορεί να αναπτύξουν τη νόσο του Peyronie όταν το ανοσοποιητικό σύστημα προσβάλλει τα κύτταρα στο πέος.

Παράγοντες κινδύνου

Οι ακόλουθοι παράγοντες μπορεί να αυξήσουν την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου του Peyronie:

• έντονες σεξουαλικές ή μη δραστηριότητες που προκαλούν τραυματισμό στο πέος
• αυτοάνοσα νοσήματα
• οικογενειακό ιστορικό της νόσου του Peyronie
• γήρας

Στις αυτοάνοσες διαταραχές που σχετίζονται με τη νόσο του Peyronie περιλαμβάνονται οι εξής:

• συστηματικός ερυθηματώδης λύκος – φλεγμονή και βλάβη διαφόρων ιστών του σώματος, συμπεριλαμβανομένων των αρθρώσεων, του δέρματος, των νεφρών, της καρδιάς, των πνευμόνων, των αιμοφόρων αγγείων και του εγκεφάλου
• σύνδρομο Sjögren – φλεγμονή και βλάβη στους αδένες που προκαλούν δάκρυα και σάλιο
• σύνδρομο Behcet – φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων

Ποια είναι τα σημάδια και τα συμπτώματα της νόσου του Peyronie;

Τα σημεία και τα συμπτώματα της νόσου του Peyronie μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Σκληρά εξογκώματα σε μία ή περισσότερες πλευρές του πέους
• πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή ή κατά τη διάρκεια της στύσης
• γωνίωση του πέους είτε με ή χωρίς στύση
• στένωση ή βράχυνση του πέους

Τα συμπτώματα της νόσου του Peyronie κυμαίνονται από ήπια μέχρι σοβαρά και μπορεί να αναπτυχθούν αργά ή να εμφανιστούν γρήγορα. Σε πολλές περιπτώσεις, ο πόνος μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, αν και η γωνίωση στο πέος μπορεί να παραμείνει.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις της νόσου του Peyronie στην υγεία;

Οι επιπλοκές της νόσου του Peyronie μπορεί να περιλαμβάνουν:

• αδυναμία σεξουαλικής επαφής
• στυτική δυσλειτουργία
• άγχος σχετικά με τις σεξουαλικές ικανότητες ή την εμφάνιση του πέους

Πως γίνεται η διάγνωση της νόσου του Peyronie;

Ένας ουρολόγος διαγνώσει τη νόσο του Peyronie με βάση:

• τη λήψη ιατρικού και οικογενειακού ιστορικού
• μια φυσική εξέταση
• απεικονιστικό έλεγχο, όπως ακτινογραφία ή υπερηχογράφημα

Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία για αντιμετώπιση; Υπάρχουν νέες θεραπείες;

Η νόσος του Peyronie αντιμετωπίζεται συντηρητικά αλλά και χειρουργικά, ανάλογα με τη βαρύτητα του περιστατικού.

Στόχος της θεραπείας είναι να μειωθεί ο πόνος και να αποκατασταθεί και να διατηρηθεί η δυνατότητα σεξουαλικής επαφής. Οι άνδρες με μικρές πλάκες, η ελάχιστη γωνίωση του πέους και πόνο, καθώς και ικανοποιητική σεξουαλική λειτουργία μπορεί να μην χρειάζονται θεραπεία μέχρι να επιδεινωθούν τα συμπτώματα.

Τα συμπτώματα της νόσου του Peyronie συχνά εξαφανίζονται από μόνα τους χωρίς θεραπεία.

Συντηρητική θεραπεία

Η συντηρητική αγωγή συνιστά στη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής είτε από το στόμα ή με ένεση στις πλάκες που έχουν σχηματιστεί στο πέος. Ειδικότερα:

Λήψη φαρμάκων από το στόμα

Τα φάρμακα που λαμβάνονται από το στόμα περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:

• βιταμίνη Ε
• παρα-αμινοβενζοϊκό κάλιο (Potaba)
• ταμοξιφένη
• κολχικίνη
• ακετυλ-L-καρνιτίνη
• πεντοξυφυλλίνη

Ενέσεις

Τα φάρμακα που εγχέονται απευθείας στις πλάκες μπορεί να περιλαμβάνουν:

• verapamil
• ιντερφερόνη άλφα 2b
• στεροειδή
• κολλαγενάση (Xiaflex)

Μέχρι σήμερα, η κολλαγενάση είναι το πρώτο και μοναδικό φάρμακο που έχει εγκριθεί ειδικά για τη νόσο του Peyronie.

Χειρουργική θεραπεία

Η χειρουργική θεραπεία επιλέγεται ειδικά για άνδρες με σοβαρές παραμορφώσεις στο πέος που καθιστούν δύσκολο έως αδύνατο το σεξ.

Συνήθως η χειρουργική επέμβαση αποφεύγεται έως ότου σταματήσει οριστικά η επιδείνωση της πλάκας και της γωνίωσης στο πέος και ο ασθενής δεν έχει πόνους για τουλάχιστον 9 έως 12 μήνες.

Πλαστική πέους

Πλαστική αποκατάσταση πέους στη Νόσο Peyronie

Έχουν περιγραφεί πολλά είδη χειρουργικών επεμβάσεων για την αντιμετώπιση της νόσου Peyronie, η οποίες περιλαμβάνουν πλαστική αποκατάσταση του πέους. Εξ αυτών, τρεις είναι οι βασικές:

• Η πιο συνηθισμένη και αποτελεσματική επέμβαση αφορά στην πτύχωση των σηραγγωδών σωμάτων με αφαίρεση τμήματος του χιτώνα που περιβάλλει το πέος. Η επέμβαση περιλαμβάνει την αφαίρεση ενός κομματιού ιστού από την κυρτή πλευρά του πέους προκειμένου αυτό να ευθειαστεί.
• Η χρήση μοσχευμάτων αποτελεί μια εναλλακτική, που όμως συνοδεύεται από μεγαλύτερα ποσοστά στυτικής δυσλειτουργίας.
• Η αφαίρεση της ινώδους πλάκας, είναι μια μέθοδος που δεν επιλέγεται συχνά λόγω του ότι μπορεί να οδηγήσει σε διαταραχές της στύσης.